Հանրությանն արդեն ներկայացվել են «Արմֆոն» հայկական առաջին հեռախոսների 5 տարբեր մոդելներ, որոնց գները տատանվում են 50 000 դրամից 151 000 դրամի սահմաններում:
Tert.am-ի հետ զրույցում քաղավիացիայի նախկին պետ Շահեն Պետրոսյանը, անդրադառնալով հայկական հեռախոսի արտադրությանը, ասաց, թե Հայաստանը նման պլատաներ չի կարող պատրաստել, դրանք չինական պլատաներ են:
«Բերում են, այստեղ հավաքում են, բրենդը դնում «Արմֆոն»: Ըստ երևույթին, մերոնք Չինաստանից էժան համալրող մասերը գնում են, բերում են այստեղ, մի փոքրիկ «ցեխ» են դրել, մի 10 աղջիկ նստեցրել են, զբոռկա են անում, վրան էլ բրենդ են խփում: Հիմա չինացիները ասում են՝ տարեք, ձեր մոտ սարքեք, մենք այնքան շատ ենք սարքել, շուկա էլ չկա, այ այդ բրենդի համար կարող է ձեր մոտ վաճառվի, մեզ էլ տոկոս կտաք»,-ասաց Շահեն Պետրոսյանը:
Նրա խոսքով՝ հայերն ունեն լավ մաթեմատիկներ, ծրագրավորողներ, բայց նույնիսկ այդ լավ մաթեմատիկներն ու ծրագրավորողները հնդիկների հետ չեն կարող մրցել. «Հիմա խնդիրն այն է, որ մենք չունենք տեխնոլոգիաներ, որ կարողանանք նման արտադրություն կազմակերպել: Ժամանակին նույն բանն արել են չինացիները, ճապոնացիները, հարավկորեացիները. եվրոպական տեխնոլոգիաները տարել են իրենց մոտ, սկսել են մեքենաներ արտադրել ու զարգացել են: Մենք նման մշակույթ չունենք։ Մի Մերգելյան ինստիտուտ կար, որն 80-ականների վերջում հազիվ կարողանում էր պլատաներ հավաքել: Ամբողջ Սովետական Միությունում նույնիսկ նոութբուքեր չկարողացան հավաքել»:
Շահեն Պետրոսյանն ասաց նաև, թե պետք չէ պարծենալ այդ արտադրությամբ. «Եվ հիմա գլուխ գովալ, պարծենալ, թե մենք արտադրությամբ ենք զբաղվում և այլն… Դրա համար պետք է լուրջ ներդրումներ անել, գործարան կառուցել, որ պլատայից մինչև վերջ՝ ամեն ինչ այստեղ արտադրվի: Այստեղ միայն եկեղեցիներ, կազինոներ, սուպերմարկետներ են կառուցում, այստեղ փող ունեցողների միտքը չի աշխատում»:
Տնտեսագետ Ատոմ Մարգարյանն էլ անդրադառնալով «Արմֆոնի» արտադրությանն, ասաց, թե գոյություն ունի արտադրանքի կենսական ցիկլի կանոն, երբ որ զարգացած շուկաները, բարձրակարգ տեխնոլոգիաներ արտադրող երկրները ժամանակի ընթացքում այդ մոդելները փոխանցում են այն երկրներին, որտեղ կա որակյալ աշխատուժ, ենթակառուցվածքներ:
Չինաստանը, օրինակ, Ատոմ Մարգարյանի կարծիքով, հենց այդ ճանապարհով է զարգացել. «Ավտոմեքենաշինության, էլեկտրոնիկայի, կենցաղային տեխնիկայի արտադրության բազային մոդելները իրենք ձեռք են բերել զարգացած երկրներից: Հայաստանը կարող է այդ մոդելները վերցնել և ինչ-որ բաներ ավելացնելով՝ արտադրել: Այդտեղ որևէ անհնար բան չեմ տեսնում»:
Խնդիրը, ըստ Ատոմ Մարգարյանի, քաղաքականության մեջ է, թե ինչպիսի հարկային քաղաքականություն է վարվում, կարգավորումներն ինչպիսին են, ինստիտուցիոնալ ինչպիսի հնարավորություններ կան, գործարար դաշտն արդյո՞ք հակված է այդպիսի բարձր տեխնոլոգիական պրոդուկտներ արտադրել, երկարաժամկետ ներդրումներ կատարել:
«Դա նշանակում է զուսպ ախորժակ ներդրումների երկարաժամկետ փուլում, բիզնես կուլտուրա և այլն, բազմաթիվ գործոններ կան, որոնք, մեզանում, ցավոք, խնդրահարույց են»,-եզրափակեց Ատոմ Մարգարյանը: